نکات پرسجواد محرمی_پس از سخنرانی جناب حسن روحانی در مجمع عمومی سازمان ملل در شبکههای مجازی بحث داغی درگرفته پیرامون اینکه روحانی همان حرفهای احمدینژاد را اما در قالب و بسته بندی دیپلماتیک تکرار کرد.
انتقاد از ساختار ناعادلانه جهانی در ادوار مختلف از سوی بسیاری از سران کشورهای جهان مورد انتقاد قرار گرفته و احمدینژاد اولین کسی نبوده که به این مسئله اعتراض کرده است همانگونه که رئیس جمهور بزرگترین کشور حوزه امریکای لاتین نیز روز گذشته بیشتر سخنرانی خود را به انتقاد از دولت امریکا و همچنین ساختار ظالمانه جهانی اختصاص داد.
در باب اینکه ادبیات محمود احمدینژاد در سازمان ملل چقدر با موازین دیپلماتیک سنخیت داشت یا نه باید گفت ادبیات احمدینژاد از روز اول مبتنی بر جذب تودههای مردم و ملتهای آزاده جهان استوار بود و این امر به شکلی آگاهانه از سوی رئیس دولتهای نهم و دهم اتخاذ میشد. همین رویکرد در سیاست خارجی باعث شده بود تا دیپلماسی عمومی احمدینژاد او را به عنوان یکی از محبوبترین سیاستمداران جهان در میان ملتهای رنج کشیده و مستضعف جهان تبدیل کند.
اصولا مخاطب اصلی احمدینژاد از آغاز فعالیت اجرایی چه در قالب استاندار اردبیل و بعد از آن به عنوان شهردار پایتخت و نیز رئیس جمهور ایران تودههای مستضعف مردم بوده است. تاثیر دیپلماسی عمومی احمدینژاد تا اندازهای غیر قابل انکار است که چندی پیش شبکه بیبی سی فارسی در قالب گزارشی از مردم کشورهای منطقه خاورمیانه و همسایه ایران محبوبیت احمدینژاد را به عنوان یک مرد مبارز به تصویر کشید.
تودههای رنج کشیده مردم همان کسانی هستند که قرآن کریم همواره پیامبران الهی را برای رجوع به سوی آنها امر کرده است. البته اینکه احمدینژاد در میان به اصطلاح نخبگان ایران و جهان که البته ساستمداران غربی نیز از جمله آنها هستند محبوبیت زیادی نداشت باعث نمیشود تا نتیجه بگیریم او زبان دیپلماتیک در مجامع رسمی را بلد نبود. شیوه احمدینژاد در مواجه بین المللی و مخاطب قرار دادن ملتها شیوه پیامبران الهی بود و کیست که نداند خداوند هیچ پیامبری را نفرستاد مگر اینکه بزرگان قومشان او را به استهزا گرفتند و اصولا یاران پیامبران الهی از میان فقرا و قشرهای ستم دیده بودند که کلام الهی به دلهای آنها راه مییافت.
احمدینژاد همواره این توصیه امیرالمؤمنین (ع) را در سیاست ورزی خود آویزه گوش داشت که به مالک اشتر فرمود این مردم را دریاب، اینها توقعشان کم و فایدهشان زیاد است، اما خواص، پرتوقع و کم فایدهاند و در مواقع ضرورت به دادت نخواهند رسید.
البته شاید لازم به ذکر نباشد که پیامبران الهی در بسیاری از مقاطع نیز مورد کم لطفی عوام الناس قرار گرفتهاند که نمونه بارز آن را در جامعه زمان امیرالمومنین و امام حسین (ع) مشاهده میکنیم.
آنها که میپندارند زبان دیپلماتیک جناب حسن روحانی در مجامع بین المللی از شدت دشمنی و عداوت مستکبران عالم کم کرده و به تبع آن باعث حل مشکلات داخلی کشور میشود باید بدانند که کارایی تغییر تاکتیکهای عرصه سیاست خارجی مقطعی و کوتاه بوده و آنچه از سوی محمود احمدینژاد در 8 سال ریاست جمهوری او بیان شده همان استراتژی انقلاب اسلامی است که البته به ادبیات انقلابی امام خمینی ره و رهبر معظم انقلاب نزدیکتر بوده است و در این میان صدور انقلاب ایران تنها از طریق دیپلماسی عمومی قابل اجرا بوده و دیالوگ با دولتمردان جهان نباید ما را از مخاطبان اصلی پیام انقلاب اسلامی غافل کند.
یادمان نرود اینکه رئیس یک دولت شعارهای انقلاب را سر دست بگیرد و در مجامع بین المللی با افتخار فریاد بزند احتیاج به صبر جمیل و سعه صدر بسیار دارد وگرنه قهوه خوردن با دولتمردان غربی هیچگاه دردی از انقلاب را دوا نکرده است. آنها با استراتژی انقلاب ایران مشکل دارند